DE OVERGANG
Midden in hun leven veranderen de lichamen van vrouwen. Deze verandering is zo individueel als de lach, zo persoonlijk als het diepste geheim.
Hoewel de verandering vaak extreem moeilijk en grotendeels onbeheerd is voor de mensen om ons heen, zal het toch een enorme verandering zijn; een zwaarbevochten evolutie van ‘ons’ soort waarbij de manier van kijken en ons gedrag zijn beïnvloedt door onze hormonen. En als we eenzaam op deze drempel staan, in een cultuur zonder ritueel – zonder kaart en zonder substantiële steun – hoe vinden we dan onze weg?
Vrouwen in de menopauze kunnen gek worden, liefde zoeken en verlaten worden, veel sorres ervaren en zich van god verlaten voelen; alsof ze in beslag worden genomen door verschrikkingen en extasen, zijn ze vaak vraatzuchtig voor niet-bestaande dingen.
Onze cultuur
Onze cultuur verkoopt hen drankjes, smeertseltjes en operaties; ze worden aangemoedigd om perfecte lichamen te vormen en hun beste (jongste) voet naar voren te brengen. Maar ze worden niet meer door de bijzonderen om hen heen vereerd of vereerd voor het werk dat ze hebben gedaan of de waarde die ze aan de volgende generaties brengen. Ze worden niet gevoed door de maatschappij; ze zijn ongezien. In een cultuur die hun uithongert!
Liminaliteit (van het Latijnse woord līmen, wat ‘een drempel’ betekent) is de kwaliteit van ambiguïteit of desoriëntatie die optreedt in het middelste stadium van ons leven… Tijdens het liminale stadium van ons leven ‘staan de deelnemers’ op de drempel ‘tussen hun eerdere manier van structureren van hun identiteit … en een nieuwe manier, die het ritueel vaststelt.
Deze liminale fase in het leven van een vrouw is, althans gedeeltelijk, geschreven door haar cultuur. Dr. Mary Jane Minkin, professor in de verloskunde, gynaecologie en reproductieve gezondheid aan de Yale Medical School en hoofdauteur van een onderzoek naar de culturele impact van de menopauze schrijft: “In samenlevingen waar leeftijd meer wordt vereerd en de oudere vrouw als wijzer en een betere vrouw wordt gezien, zijn de symptomen van de menopauze aanzienlijk minder hinderlijk. In een cultuur waar ouder niet beter is, stellen veel vrouwen de menopauze gelijk aan ouderdom en kunnen symptomen veel verwoestender zijn.
Aziatische vrouwen
Een onderzoek uit 2002 wees uit dat Aziatische vrouwen veel lagere percentages aan menopauze gerelateerde symptomen melden dan westerse vrouwen. Dit is mogelijk gekoppeld aan voeding (soja!), Maar de heersende gedachte suggereert dat het mogelijk het gevolg is van de Aziatische houding ten opzichte van veroudering. Sociale status in Aziatische culturen neemt vaak toe met de leeftijd, en positieve attitudes over de menopauze en veroudering komen vaak voor. De ‘verandering’ kan daarom gemakkelijker worden doorstaan in de aanwezigheid van steun. Stel je dat eens voor!
Het Japanse woord voor deze levensfase, konenki, vertaalt zich in “vernieuwingsjaren” en “energie”. Hoe je cultuur je ziet, je behandelt en over je praat, bepaalt hoe je in die cultuur leeft. Cultuur is onze spiegel, en als we verdorde breukjes in het glas zien, voelen we ons nutteloos en wegwerpbaar. Als we echter energie en vernieuwing zien – nou ja, hoe voelt dat?
Het is moeilijk om jezelf niet te zien zoals de cultuur jou ziet. Wij allen vallen hier ten prooi aan: Je maakt je zorgen dat je je “te jong” (casual of onthullend) kleed of jezelf plaagt omdat je je “te oud” (chagrijnig of vastberaden) kleed. Je maakt je zorgen over de rimpels die ontstaan en heb je je beginnend buikje gehaat. Maar wat missen we als we deze versleten scripts volgen? De verouderde vrouw met bikini op het strand is misschien een equestrienne van wereldklasse, en de vrouw met muis-dragende grijze haren met zwarte bril genietend van haar koffie ‘in de corner’ is misschien een bekroonde dichter. De bingo dames met dikke knieën zijn wellicht verdomde genieën, voor zover we dat niet weten.
We zij allemaal, stiekem, een soort stoer geworden
Misschien is er behoefte aan het afbreken van eerder aangenomen geslachts- en lichaamsveronderstellingen; een wederopbouw van de perceptie van het zelf, cultuur verdoemd. Een nieuwe vriendelijkheid, een soort aha! moment met betrekking tot vrouwelijke ervaring. Moeders die tijdens de jaren vijftig op de bank lagen te slapen, is opeens logisch. Die chagrijnige vrouw in de supermarkt, de gemene vrienden, de no-shows – we navigeren allemaal door een geheim, verboden landschap alleen in een menigte, onzichtbaar in een blinde cultuur. We zijn allemaal, stiekem, een soort stoer geworden.
De vrouwen in de menopauze worstelen om betekenis uit dit hoofdstuk te toveren in een cultuur met gesloten ogen en vingers in de oren.
”Ik ben pas 30…”
Vrouwen vanaf de dertig, die hun definitie kunnen vinden bij kinderen of werk (zoals velen doen), hebben de neiging om achteruit te kijken naar signalen uit hun eigen ervaring en van jongere leeftijdsgenoten, in plaats van informatie te verzamelen van die vrouwen die al de menopauze doorkruiste het hoge en moeilijke terrein van de moderne vrouwelijke volwassenheid. Ze worstelen om hun jeugdige cultuur bij te houden. Naarmate ze ouder worden en dingen beginnen te ontrafelen, zoals ze doen, wordt hun aandacht naar voren gericht, naar het onbekende wild van het midden. Ze blijven achter om aanwijzingen, kaarten en gidsen te vinden om hun handen te nemen en hun de weg te wijzen. Paradoxaal genoeg blijven ze alleen achter in een menigte zusters die op dezelfde manier zoeken.
Hoe overleef ik deze periode?
Op de donkerste momenten van het afgelopen donkere decennium, zoeken ze in de pekel van de menopauze-forums. Een alternatieve realiteit vol met duizenden (miljoenen?) vrouwen van over de hele wereld, deze internet-ontmoetingsplaatsen bieden onmetelijk comfort. Ongeacht de buitenaardse aard van hun nieuwste symptoom, zijn er veel anderen met dezelfde lichaamsvreemdheid en veel gepraat over hoe dit te verhelpen. Met allemaal dezelfde angst: Hoe overleef ik deze periode?
Internet ontmoetingsplaatsenZe hebben ‘menovrienden’ gemaakt over de gehele wereld en zich verbonden met flitsende zussen in in eigen land. Vrouwen overal lijden, slepen hun gekke lichaam door veeleisende banen, uitdagende cursussen en uitgedaagde relaties. Maar ze lijken er alleen over te kunnen praten met on-line cartoonavatars of met lotgenoten op forums. Dit kan zorgen voor ongebreideld woeden tegen de omwentelingen van hun lichaam en de desinteresse of het ontslag van hun culturen. Offscreen pleisteren ze hun buitengezichten, ondersteunen hun wankele lichamen, verpesten hun moed en gaan ermee door.Vrouwen in de echte wereld kunnen over de menopauze alleen maar fluisteren. Rond tafels met wijn en cocktails, leunend in en kijkend naar de menigte, kunnen ze misschien iets toegeven. Een zware periode als de dood. Een duizelingwekkende dag in bed. Een maand onverklaarbaar huilen. Een plotseling verlangen naar echtscheiding. Witgloeiende waanzin. Sommigen van ons zullen er niet over zwijgen. Maar waarom praten we hier niet allemaal over? Onze werelden zijn gloednieuw, gevuld met verschrikkingen en het onbekende.Tijdens de overgang kan een vrouw de enige manier voelen waarop ze nog 10 seconden in haar kruipende, brandende huid kan blijven bestaan door schreeuwend de zee in te lopen – groots, episch en angstaanjagend, als een 15 voet lange Griekse tragische figuur draagt zij een gigantisch houten masker met poppen-ogen.
Liefst de borden tegen de muur!
Of ze kan in de keuken blijven en voorwerpen naar haar familie gooien: telefoons, koffiekopjes, borden. Of, zoals hun moeders deden in de jaren zeventig, kan ze gewoon griezelig verdwijnen in haar slaapkamer, als een vloed wegspoelen – gordijnen dichtgetrokken, deur op slot, dood voor de wereld, voor dagen, weken, maanden. Waarom schreeuwen we hier niet allemaal over? Mijn gevoel is dat we zo gecultiveerd zijn om er niet over te praten (laat staan erover te schreeuwen), zo eerbiedig voor culturele normen over stille, vervagende, ouder wordende vrouwen dat we plichtsgetrouw de rol spelen, zelfs als onze zielen en psyches kronkelen en schreeuwen net onder het oppervlak.
We gedragen ons.
Zoals Julie Daley echter schrijft in Old Woman, Wise Woman, Powerful Woman: The Beauty of Aging, “zijn vrouwen krachtige wezens, vooral naarmate we ouder worden. Denk aan Virginia Woolf – zonder de stenen en de rivier. Vrouwen van kenmerkende stijl en fel intellect; vrouwen die in hun krachtige zelf zijn gegroeid ondanks een cultuur die hen uitdaagde. Vrouwen die heersen, door het midden en langs het midden, met of zonder lippenstift en Botox. Zonder een cultureel stempel van goedkeuring.
Stel je een cultuur voor die ons ondersteunt in onze metamorfose, een samenleving die onder de indruk is van onze zwaarbevochten macht, onze bewerkte intelligentie en onze laaiende honger. Bedenk hoe dat eruit ziet, als het op de juiste manier wordt gevoed. Bedenk wat Virginia in zo’n cultuur zou zijn geweest. Stel je voor dat we allemaal achter die avatars zouden stappen en brullen, als we eerbied zouden eisen en onze verandering zouden dragen zoals het embleem van moed en kracht dat het is. Een leger van prachtige, kraaiende, door het leven gebouwde godinnen die de wereld opnieuw maken.
Of wat dacht je van een beetje rust, een taartje of een cocktail. Een compliment misschien; wat heb je leuk werk, wat staat dat buikje je charmant en die rimpels tonen je karakter of ik ben jaloers op je mooie knieën. We kunnen klein beginnen. Naar elkaar.